Sanktuaria maryjne na Kujawach - świątynie z historią
Nad brzegiem jeziora Plebanka rozciąga się malownicza wieś kujawska Ostrowąs.
Najstarsza informacja o istnieniu osady wraz z kościołem, prawdopodobnie pod wezwaniem św. Józefa, stanowiącej własność sióstr norbertanek z Płocka, pochodzi z 1185 roku. Te dane stawiają Ostrowąs w rzędzie najstarszych osiedli, w których rozwijało się chrześcijaństwo na ziemiach polskich. Parafia erygowana została w latach 1325-1327.
Sanktuarium Maryjne to kościół pw. Narodzenia NMP. Od połowy XVII wieku w kościele znajduje się obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, który 24 sierpnia 1986 roku został koronowany papieskimi koronami. Na pobliskim placu umieszczono 20 figur symbolizujących stacje modlitwy różańcowej.
Budowę placu rozpoczęto w 1992 roku, a jego pomysłodawcą był kustosz sanktuarium ks. kanonik Jan Matusiak. Prace zakończono w 2006 roku, a plac i figury poświęcono w 20. rocznicę koronacji obrazu Matki Bożej „Pani Kujaw” w Ostrowąsie. W centrum placu znajduje się kolumna, na szczycie której ustawiona jest figura Matki Bożej z różańcem w ręku.
Pierwsza wiadomość o kościele w Błennej pochodzi z 1489 roku. Prawdopodobnie został on zniszczony, bo już w 1517 roku biskup Aleksander Myszyński konsekrował kolejną świątynię.
Z zachowanych dokumentów dowiadujemy się, że nowy kościół w Błennej wybudowany został ku czci św. Małgorzaty. W 1711 roku stwierdzono, że jest on za mały dla parafian, dlatego zaczęto myśleć o nowej świątyni. Wybudował ją w latach sześćdziesiątych XVIII w. kolator Bielecki, przy współudziale proboszcza Ludwika Berkowskiego, wielce zasłużonego dla parafii Błenna. Wyposażył on kościół w niezbędne sprzęty i szaty liturgiczne, a także założył bibliotekę parafialną.
Trudny okres dla Polski pod koniec XVIII i na początku XIX w. odbił się niekorzystnie na stanie świątyni w Błennej. Dopiero w 1861 roku wybudowano nowy kościół - już murowany. Prace sfinansowano m.in. dzięki darowiznom Anny ze Złotnickich Dąbrowskiej, Magdaleny Złotnickiej oraz ze składek parafian. Kościół wybudowano w stylu renesansowym, na planie krzyża. W czasie I wojny światowej Niemcy zrabowali z kościoła organy, jeden z dwóch dzwonów i inne przedmioty liturgiczne. Dopiero po odzyskaniu niepodległości, w latach 1923-1933, przeprowadzono generalny remont. W czasie II wojny, od 1941 do 1945 roku kościół był zamknięty. I znów został obrabowany - okupanci zabrali wszystkie metalowe urządzenia, z wieży zdjęto i wywieziono dzwony, uratowano tylko - ukrytą wcześniej - monstrancję.