Przyszło nam żyć w Rosji. Tu każdy odpowiada za siebie

Rosja jest największym państwem na świecie. Również jedną z największych światowych gospodarek - pod względem PKB zajmuje szóste miejsce na globie. Jednak mało jest miejsc, gdzie można spotkać się z takimi nierównościami, bezsilnością, biedą i pogwałceniem praw człowieka. Fragment książki Jeleny Kostiuczenko „Przyszło nam tu żyć. Reportaże z Rosji” (wyd. Czarne, 2020).

Trzynastoletnia Katia zaszła w ciążę z byłym chłopakiem, Glebem. Idzie już szósty tydzień.

- Zrób skrobankę - radzi Maga. - Nie marnuj sobie życia, jedno tylko masz.

- Mama powiedziała, że jeśli usunę, odda mnie do domu dziecka. Albo przyprowadzi tutaj, zepchnie z szybu windowego, a na milicji powie, że sama skoczyłam. A babcia na to, że jeśli przyniosę bękarta, wyrzuci mnie z domu.

Maga przemyślała sprawę

Katia mieszka u babci, bo mama pije. Urodziła ją, jak miała swoje piętnaście, i pierwsze trzy lata Katia spędziła w bidulu. Jej ulubiona historia rodzinna opowiada o tym, jak babcia zmusiła mamę do zrzeczenia się praw rodzicielskich, a mama w dniu swojej pełnoletniości, grożąc babci nożem, kazała jej podpisać dokumenty potrzebne do odzyskania dziecka.

- Babcia do tej pory żałuje, że mnie z powrotem przyprowadzili z domu dziecka - mówi Katia między łykami taniego wina.

- Lepiej nie pij - rzuca Maga. - Pierwszy trymestr.

- Rośnie mi tam potwór, a tak może pozwolą mi go od razu oddać, albo jeszcze lepiej, poronię.

- Żeby poronić, trzeba wódkę pić, a nie bełt - wtrąca się wyjątkowo drobna dziewczyna, Ania.

- Podpowiem ci klinikę, gdzie najlepiej się skrobać. Kosztuje piętnaście patyków, no drogo, drogo, ja to w ogóle za dwadzieścia pięć robiłam. Za to z pełną opieką po zabiegu.