Dajmy chorym własne miejsce na ziemi. Fundacja z Krakowa buduje wioski dla trędowatych na Madagaskarze

Polska Fundacja dla Afryki chce stworzyć na Madagaskarze dwie wioski dla Malgaszów cierpiących na trąd. W skromnych, murowanych domach zbudowanych przez krakowian, swoje miejsce na ziemi znajdą ci najbardziej schorowani i samotni.

Mieszkańcy Madagaskaru mówią na nią La Bla­nche, czyli „Biała”. Kobieta nie pamięta, ile dokładnie ma lat. Wie jedynie, że urodziła się dawno temu. Dawno temu zaraziła się również trądem. Choroba stopniowo zabierała jej kolejne palce dłoni i stóp. Przez kalectwo „Biała” straciła pracę. Zanim jej ciało zaatakowały groźne bakterie, zajmowała się uprawą ryżu. Dziś nie jest w stanie nawet pomieszać jedzenia w garnku, wyprać odzieży czy uczesać włosów. Żyje dzięki sąsiadom, którzy dzielą się z nią żywnością.

– Trędowatymi zajmuję się od dziesięciu lat – mówi o. Dariusz Marut, polski misjonarz na Madagaskarze. – Pamiętam pierwsze spotkanie z takim człowiekiem. Myślałem, że to zwykła uboga kobieta, która jak wielu innych przyszła po prośbie. Przygotowałem tradycyjnie woreczek z ryżem. Kiedy go wręczałem, zobaczyłem, że wyciągnięta dłoń nie ma palców. Zrozumiałem wówczas, skąd wziął się przyprawiający o mdło­ści zapach rozkładającego się mięsa. Kobieta dostrzegła moje zmieszanie. Stwierdziła: nie przejmuj się, zahacz mi worek na przegubie. Ten nie miał jednak potrzebnych rączek – opowiada.

Od wizyty pierwszej trędowatej polski duchowny umieszcza więc ryż w reklamówkach z „uszami”. Chorym, którzy się do niego zgłaszają, opatruje również otwarte rany wywołane działaniem bakterii i martwicą tkanek. Lista jego podopiecznych jest długa, bo pod względem liczby zachorowań na trąd Madagaskar plasuje się w niechlubnej światowej czołówce. Więcej przypadków odnotowuje się jedynie w Brazylii, Indiach i Birmie.