Bycie emigrantem nie oznacza pogoni za kasą. Ale trzeba mieć duszę artysty

Łukasz Winczura

Tarnowianin Grzegorz Kuź prezentuje obrazy i zdjęcia, które są zapisem jego życia w Londynie. Pobyt w Wielkiej Brytanii zaczął od założenia kapeli rockowej. Zespół jednak wkrótce się rozpadł.

O, mówi pan po polsku z angielskim akcentem.

Sorry. Czyli dziesięć lat pobytu na Wyspach zrobiło jednak swoje.

Ależ to nie zarzut.

To dobrze. Ten angielski akcent to skutek pewnie tego, że bardzo lubię rozmawiać z ludźmi. Wszędzie, gdzie jestem, staram się poznać kraj od środka. Tak było wówczas, gdy mieszkałem we Włoszech, tak jest teraz, gdy żyję w Londynie.

Wielu naszych rodaków woli się izolować niż asymilować z Anglikami.

To indywidualny wybór każdego. Ja mam taki charakter, że szukam przyjaźni.

Ale chyba nie za wszelką cenę.

Oczywiście, że nie. Szukam przyjaźni szczególnie wśród osób, które mnie w jakiś sposób inspirują, pasjonują.

Czyli z pańskiej branży.

Tak. To najczęściej osoby związane ze sztuką czy muzyką. Zresztą zauważyłem, że artyści rozmaitego pokroju mają dar wzajemnego przyciągania się. W moim przypadku są to w przeważającej mierze Anglicy albo - szerzej - osoby anglojęzyczne. Te sprawy związane ze sztuką w dużej mierze pomagają mi żyć. Albo powiem inaczej - to sprawy, bez których nie potrafię żyć.

Materialnie czy duchowo?

Duchowo, rzecz jasna.

A tak przy okazji, z malowania obrazów, fotografowania czy robienia tatuaży idzie wyżyć?

Byłoby pewnie trudno. Ale ja utrzymuję się z czegoś innego. Ze sztuki jeszcze nie żyję, choć, nie ukrywam, z pewnością chciałbym.

Zanim porozmawiamy o sztuce, zapytam - siła nas w Londynie?

Jako Polaków, jak najbardziej.

A jako tarnowian?

Oj, trudno mi powiedzieć, bo jak wspomniałem nie mam zbyt wielu znajomych wśród rodaków, tym bardziej wśród tarnowian.

Jak jesteśmy postrzegani w stolicy monarchii?