Aktor Olgierd Łukaszewicz mówi nam o tym, jak to jest być Ślązakiem [WIDEO]
Wychowany na katowickiej Ligocie aktor znany m.in. z filmów Kazimierza Kutza, odpowiedział nam na pytanie, czy czuje się Ślązakiem.
Olgier Łukaszewicz, jako jeden ze słynnych Ślązaków, został sportretowany przez Marka Grelę. Nie są to zwykłe portrety, ale karykatury, i to czasami złośliwe. Wernisaż karykatur uświetnił uroczystość 25-lecia Hospicjum Cordis w Katowicach. Karykatury, podpisane przez osoby sportretowane, będą wystawione na sprzedaż, a dochód z licytacji zasili konto Hospicjum Cordis.
Olgierd Łukaszewicz urodził się co prawda w Chorzowie tuż po wojnie, 7 września 1946 r., ale to przez przypadek, bo jego rodzina mieszkała w katowickiej dzielnicy Ligota, gdzie Olgierd i jego brat bliźniak Jerzy (dziś operator filmowy, reżyser, dziekan Wydziału Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego) spędzili dzieciństwo i młodość. Rodzina Łukaszewiczów sprowadziła się tu po wojnie, pochodziła z Kresów.
Olgierd Łukaszewicz nauczył się języka śląskiego i wrósł w śląskie obyczaje dzięki swojej niani, która tego wszystkiego go uczyła. Aktor jest absolwentem ligockiego VII Liceum Ogólnokształcącego. W 1968 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. W tym samym roku zagrał po raz pierwszy w filmie: rolę Waldka w "Dancingu w kwaterze Hitlera". Popularność przyniosły mu role w filmach Kazimierza Kutza: "Sól ziemi czarnej" z 1969 r. (zagrał Gabriela Basistę), "Perła w koronie" z 1971 r. (Jaś), ale największą - rola Albercika w przebojowej komedii Juliusza Machulskiego "Seksmisja", gdzie wystąpił w jednej z głównych ról, u boku Jerzego Stuhra.
Występował w Teatrze Rozmaitości w Krakowie (1968–1970), a następnie przeniósł się do Warszawy. Był związany z warszawskimi teatrami: Dramatycznym (1970–1973), Współczesnym (1973–1974), Powszechnym (1974–1986) i Studio (1986–1997).
W 1988 wyjechał do Wiednia. Na niemieckojęzycznych scenach występował nieprzerwanie osiem lat, m.in. dwa sezony był etatowym aktorem Teatru Miejskiego w Bonn. Po powrocie do kraju został aktorem Teatru Narodowego (1997–2001), a w 2000 wrócił na deski Teatru Współczesnego. Od 2003 jest w zespole Teatru Polskiego.
Od 2011 r. pełni funkcję prezesa Związku Artystów Scen Polskich (ZASP).